خدا در عرفان یهود.

از جمله مباحث مبنایی در باب عرفان‏ها، برداشت آن‏ها از مبدأ هستی است و به دنبال آن، بحث از نسبتی است که آدمیان با این مبدأ پیدا می‏کنند.
درعرفان یهود، هدف عارف «دِوِقوت» یا پیوستگی با خداوند است؛ لذا از وحدت با او سخن می‏گویند؛ اما این خدا، خدایی که در کتاب مقدس، "یهُوَه" نامیده می‏شود نیست؛ عارف یهودی خدایی را باور دارد که نمی توان هیچ شناختی از او داشت. «ان‏سُوف» خدای عارف یهودی نه ارتباط‏گیرنده است نه ارتباط‏دهنده؛ یعنی نه دریافت می‏کند و نه ارسال‏کننده است؛ چراکه از یک‏سو هیچ دستی به آستانش نمی‏رسد و هیچ دعایی به سمت او بالا نمی‏رود؛ از سوی دیگر، مصدر وحی هم نیست و به مخلوقاتش کاری نداشته و از آن‏ها بیگانه است. و بالاتر این که این خدا نیازمند عبادت عارفِ یهودی است و حتی طبق عقاید کابالایی هدف عارف از عبادت و دعا، کمک به خداست تا انوار خدایی خویشتن را که در روز نخستِ آفرینش از او جدا و پراکنده شده‏اند بازیابی کند.
به این دلیل تعریف خدا، صفات و ویژگی‏های او، انفعال و نیازمندی‏اش به مخلوقات، در عرفان یهود می‏تواند به عنوان مبحث زیربنایی مورد کاوش قرار گیرد.